متین اصفهانی
متین اصفهانی، عبدالرضا
قرن: 12
(1175-1103ق)
شاعر، متخلص به متین. نسبش به مالك اشتر نخعى مى رسد. پدرش اهل نجف بود، مدتى در اصفهان اقامت گزید و متین در این شهر به دنیا آمد. او از شعراى دوره ى زندیه بود. در بیست سالگى پس از فراگیرى فنون شعر در اصفهان در زمان شاه عالم بهادر (1124-1119 ق) به هندوستان رفت و ملازمت برهان الملك سعادتعلى خان نیشابورى، ناظم ناحیه ى اوده را اختیار نمود.
بعد از او به ملازمت ابومنصورخان صفدر جنگ نیشابورى، جانشین برهان الملك رسید. متین در اكثر اشعارش از محمدعلى حزین پیروى مى كرد و در فن معما نیز مهارت داشت. وى در 1175 ق به بنگاله رفت و در آنجا درگذشت. صاحب «نتایج الافكار» سال مرگ وى را 1075 ق ذكر كرده است و همچنین پاره اى از منابع نام او را عبدالرزاق آورده اند.
از آثارش: دیوان شعر، حدود دوازده هزار بیت.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج5، ص124.
| شعرشناسی | * شعر * علم عروض * قافیه * تخلص * دیوان * مصراع * بیت * مقفا * قالب * مطلع * تغزل * بحور شعری |
| قالب‌های شعر | *مثنوی * قصیده * غزل * مسمط * مستزاد * ترجیع‌بند * ترکیب‌بند * قطعه * رباعی |
| سبک‌های شعر فارسی | * سبک خراسانی * سبک عراقی * سبک هندی * سبک بازگشت ادبی * شعر نو |
| شاعران پارسی گو: | همه*قرن 4 * قرن 5 * قرن 6 * قرن 7 * قرن 8 * قرن 9 * قرن 10 * قرن 11 * قرن 12 * قرن 13 * قرن 14 |